Næturdrottningin

Smásaga eftir undirritaða, 16 ára að aldri:

Ég gekk framhjá honum í dag og við horfðumst í augu. Eitt andartak horfði ég í augu hans og hann í mín. En hann sá mig samt ekki, heldur horfði í gegnum mig. Ég var ekki til staðar. Hann þekkti mig ekki. Hann vissi ekki að það var ég sem hann hafði haldið þétt upp að sér og dansað við kvöldið áður. Það var þá sem ég angaði af rósum, var mjúk eins og silki og falleg eins og hvít dúfa sem breiðir út vængi sína tilbúin til flugs. Í þennan stutta tíma átt ég heiminn. Mitt var valið - valdið. Allra augu beindust að mér. Kvöldið var mitt. Í örskamma stund leið mér eins og ég væri miðpunktur alheimsins. Hann vildi ekki sleppa mér en að lokum þegar ljósin voru slökkt og allt var orðið hljótt hljóp ég eins hratt og fætur toguðu út í svart myrkrið. Í burtu frá athyglinni - honum. Ég hljóp svo hratt að drulla skvettist í ljósa kjólinn. Himininn grét og svört tár runnu niður kinnarnar. Andlitið klesst, fæturnir votir. Boli beit í kinnarnar. Ég var ekki lengur drottning næturinnar. Valið - valdið var mitt. Þegar ég síðan mætti honum í dag, ómáluð með úfið hár, í víðu joggingbuxunum og svörtu stígvélunum þá sá hann mig ekki. Hann þekkti mig ekki, næturdrottninguna. Hann gekk bara framhjá mér. Skimaði í kringum sig, í leit að einhverju...