Bara fyndið...
Hér kemur eitt óhefðbundið ljóð úr dagbókinni minni:
Rósin
Mannskepnunni má líkja við rós
Rós sem teygir krónu sína í átt til sólar, leitandi, falleg og blíð.
Blómstrar og dafnar í guðdómlegri birtu
En rósin er berskjölduð og erfiðleikar steðja að
Lífið er BARÁTTA
Sólin hættir að skína, boli bítur
Rósin fölnar
Hún berst áfram í lífsins stríði
Að lokum gefur hún sig, fellur til jarðar, sundrast og seinna sameinast jarðveginum sem hún spratt upp úr.